sum er serfrøðingur í ríkisfelagsskapinum. Hann setir nú spurnartekin við fólkaatkvøðuna 26. mai og spyr millum annað, hvat tað er, føroyski veljarin skal taka støðu til. Er tað í veruleikanum loysing, ella

óttast hann kortini ikki fyri tí. ? Men munnu ikki timburmenninir fara at koma um einar tveir mánaðir, spyr hann ...

bloody chap is. He might be dishonest. Do you think a politicians autobiography would be honest?, spyr Tórður Tøgn millum næmingarnar eina løta, men so rópa øll í ein munn: ? No?! ? But, why is he not

heimlandið og um munin á mentan og list. ? Listamaðurin spyr, hvør eri eg, og tað kann blíva eitt sindur trongt og einsligt. Harafturímóti spyr mentanin seg sjálva, hvørji virði hava vit, hvar eru vit [...] Kollafjørður kom upp í Havnina, tí hvussu verður so við restini av bygdunum norðan fyri Hórisgøtu, spyr hann. Føroyar og Verðin Og so byrjar prátið um prátið um orðini og listina yvirhøvur. Umframt at vera

sigur Hoffmeyer, sum nú hevur fingið sær eina bjór inni á myrku kaféini í Vágsbotni í Havn. Hann spyr, um eg havi lisið hansara nýggjastu bók, sum kom út í vár, og sum ber heitið “Tro på tvivl – kritik [...] lívverur í grundini royna at yvirliva. Hví stremba allar livandi organismur eftir at yvirliva og nørast?, spyr Hoffmeyer og hyggur so inntreingjandi uppá meg, at eg næstan kenni meg noyddan at koma við einum svari

einaferð frá svínoyinginum: ”Har uppi á hasum klettinum funnu svínoyingar einaferð ein mann.” Løtu seinri spyr gamli útvarpsstjórin: ”Var hann á lívi?”. Eina løtu hoyra vit bara symfoniska ljóðið frá motorinum [...] roykfrítt. Hetta var tað, sum hetta merkiliga intermezzo´ið í politisku søgu landsins megnaði. Síðani spyr onkur: ”Er so ongin neisti í røðuni, er onki kreativt signal inn í framtíðina frá einum einasta Ráði

føroyingar ver­ið í Alaska? Til fiskiskap, á oljuferð osfr.? – Jú, men eftirsum vinmaður mín, Jan Müller, spyr,um ikki okk­urt er at festa á blað um túrin, so bleiv ikki sagt nei bein­anvegin. Skal, skal ikki [...] yvir Van­couver. Stórbýi, har fólk av Skála­fjørðinum lesa, búgva og ar­beiða. Ein kona frammanfyri spyr um klokkuna. Hevur góðan hug at práta. Er úr Seattle, men skal norður til Anchorage at ansa mammu

helst, til hon spyr sjálv ella í hvussu er, til vit sjálvi meta, at hon er nóg búgvin til at kunna rúma tí. Karin veit, at hon eigur eina mammu í India, sum ikki kundi hava hana. Hon spyr eftir henni, og

liggur sundursorað og bløðir á gólvinum, tí tað stendur í bíbliuni, at eg skal tukta tann eg elski.?, spyr Johannes Møllehave og vísir á, at Gud ongantíð hevur givið nøkrum boð um at døma ella útihýsa onnur [...] onnur. Hvat er tað fyri menniskju, sum ikki lata við seg koma, tá tey skaða onnur við sínum atburði?, spyr Johannes Møllehave hugsunarsamur. Kjakið tagnaði Johannes Møllehave undrar seg yvir, hvussu leingi

so brádliga hvørvur hon. Anna Petra steðgar bussinum og fer út. Gentan er ongastaðni at síggja. Hon spyr nakrar menn, sum koma framvið, um teir ikki hava sæð eina smágentu har. Men tað høvdu teir ikki. Anna [...] síggja meiningina í hesum. ? Hví skuldi ein so ung genta doyggja, og hví skuldi tað júst vera eg, spyr hon. Har er ongin meining í, og tað kann vera líkamikið hvønn veg eg vendi hesum, so finni eg onga