At tað svingar millum teir báðar tónleikararnar í smáttuni í Tvørgøtu, er ikki at taka seg aftur í. Spyr ein, hví verkið hevur heitið tónleikamynd, so svara teir við snildisligum orðavavstri, at ikki er

eingin. Og so fellur tosið sjálvandi á umhvørvisfelagsskapirnar, hann eisini hevur hoyrt um. Hann spyr, hvussu tað ber til, at tað í ár bara eru dripnir 10.000 hvalir í Føroyum, tá tað vanliga plaga at

Og hvar fer so yvirskotið av alivinnuni, tá ið útlendskur kapitalur eigur so stóran part av henni, spyr hann eisini. Sleppa ikki at mennast Torbjørn Poulsen sigur, at tá ið hugsað verður um útlendskan kapital

drívur á. Men eisini Wallander er tíðum í iva. Í sambandi við seinasta orðið hjá tí eldru kvinnuni, spyr hann seg sjálvan: »Hvørja áskoðan havi eg?« og svarar: »Eg havi als onga áskoðan«. At Kurt Wallander

mær. Eg ivist í, um nakar tímir at stilla upp her suðuri aftur, tí, hvat skulu vit stilla upp til?, spyr Ási Jacobsen.

týðuligar avmerkingar, sum tú sum síggjandi kann halda teg til. Hvussu skulu tey sjónbrekaðu so hava tað, spyr hann. ? Tað, tey sjónbrekaðu hava brúk fyri eru kontrastir. Týðuligir kontrastir. Tá hava tey nakað

til langt útifrá. Bólturin kom í ein VÍF-ara og broytti kós, men fór beint við síðuna av. Um nakar spyr Eli Müller, sigur hann ivaleyst, at hann hevði tamarhald á støðuni, men tað er ivasamt, hvat hevði

tóat mong halda hetta verið nýkomið av Debesartrøð. Hevur tú tikið nakað uppá hasa snælduna har ?, spyr Jóhan Hendrik at enda. Jú, siga vit og hugsa, at nú lærdu vit, hvussu diktafon eisini kann verða nevnd

sjálvi hava ábyrgd av at leggja framtíð Føroya til rættis. Og hetta skal fólkið sjálvt gera av. Um ÓJ spyr meg, um fólk kunnu kenna seg trygg í at taka fulla ábyrgd av sínum landi og samfelag, so er mítt svar

undir upptøkunum í París. Ein dagin á Monte Martre, har hópurin av listafólki seldu sínar málningar, spyr onkur: Er hatta ikki flott?. Ingálvur svarar stillisliga: Jú, men er hatta gott. Dánjal Højgaard segði