tveir seyðir. Annars var nógv at greiða frá um oynna, og eisini um huldufólk, ið sigat halda til har. Sól upp og niður Hvalbingarnir høvdu frá tíðliga á morgni fyrireikað og skipað fyri, millum annað høvdu [...] og tea, ið eisini gagnaðist væl. Fólk hugnaðu sær við góðum bitum og sangi, og vøkur var sjónin, tá sól fór í kav vestanfyri. Nøkur løgdust í tjaldið, meðan onnur sungu og søgdu søgur, men klokkan 03:30

stendur ein trøllslig tøgn av komnum heystið er til fjós og básar hugur teirra vendur, nú dagur aftnar sól í vestri fer. Tað garta børn í trongum skímaskotum ímillum hjallar flagtakt hús og neyst tað gaman

Á teimum sunnaru leiðunum í Andalusia finna vit tað Spania, sum øll kenna frá ferðabløðunum, við sól og summari. Áðrenn eg koyrdi framvið Bilbao, varnaðist eg eitt skelti, sum vísti vegin til Gernike

okkum. Útlendingar koma til Føroya. Nútímans menniskju skulu hava luft undir veingirnar. Gev okkum sól og hvítar strendur. Afturfyri bjóða vit turistum at smakka Múlaskinku og síggja kópakonuna í Mikladali

sum áður nevnt er neyðugt at fylgja við fyri at standa seg í kappingini. Javnrættur er ikki at býta sól og vind líka. Javnrættur snýr seg um at skilja millum skitt og kanel við støði í relevantum, fakligum

fullkomuliga órelevantir í hesum samanhanginum. Nú hava vit føroyingar nakað so fantastiskt sum frælsa sól, frælst regn, frælsan kava og ikki minst frælsan vind. Nú sleppa vit endiliga at fáa okkara egnu føroysku

rommum, men táið teir so dánt eru komnir fyri seg aftur, er alt foykt burtur, horvið sum døgg fyri sól, nú stendur Jesus einsamallur hjá teimum, og hann letur teir vita: “Reisið tykkum upp og óttist ikki

­ Ja, vit hava valt at lata fólk sleppa til sól, uttan at tey skulu gjalda fyri svimjing umframt. Ein av orsøkunum til hetta er, at vit vænta, at fólk, ið bert koma fyri at fáa sólviðgerð, fáa brell at [...] ikki krevja, at ein liggur so leingi, hava vit teirri skipan, at fólk koma tá tey hava hug, og er ein sól til taks, so skulu tey bert lata pening í hana fyri at fáa sólviðgerð. Hetta sparir okkum fyri einari

nógv ár, men at higartil hava fólk verið noydd at gjalda fyri svimjing eisini, um tey ætlaðu sær til sól. Hetta er tó ikki longur neyðugt, tí nú hava øll møguleika at leita sær í svimjihøllina millum klokkan

eg festi á tekningina. Síðan legði eg hana til viks. ­ Tá eg seinni hugdi at tekningini, sá eg eina sól aftan fyri skíggini. Hóast eg ikki visti av tí, hevði eg teknað sólina. Fyri meg var tað eitt tekin