gullkjólin, klæðir til føstulávint, nýggjar køksgardinur kreativ og kvik oman í býin, út á kirkjugarð, norður til Vestmanna, út á hav heim til ketturnar eitt satt útistrok lívsorkuni bilaði onki við/uttan sigarettum

Eg slapp eisini við abba á fjall. Sluppu at verða við í flettingini og flettu bein og saltaðu skinnini. Summarferiurnar í Klaksvík vóru sum at fara í annan heim. Mintu mest um ein ævintýrheim, har tey ”vaksnu” [...] ”vaksnu” vóru ein omma og ein abbi við sama lindi sum tey, vit lesa um í ævintýrbókunum. Og tá eg í dag hugsi um, hvussu tað bar til at hetta kendist so, finni eg svarið í tí einfalda. Tað var kærleikin [...] ævintýrligur, orsøkin at eg í dag virðismeti jólini so høgt. Um kvøldarnar plagdu vit at spæla kort, ”Túsund”. Omma líka eldhugað sum eg. Tá omma um kvøldið kom at siga góða nátt, signaði hon meg, bóðu Faðir

til láturs, um menn onkuntíð, tá teir gingu fjøllini (royting og skur) og arbeiði við hagreiðing av seyði gekk sína vanligu gongd, so kundi viðhvørt okk­urt orðaskiftið, um seyð, haga, ella um hvat skuldi [...] Deyðin er ikki tað sein­asta, tú ert bara farin um sýn­ina. Tað sum vit áður vóru fyri hvørjum øðrum, tað eru vit enn. Meðan eg skrivi hesar reglur og minnini um teg kveikjast í mínum huga, so flenni eg soleiðis [...] upp úr nýggjum og fluttu bøðgarðar lívsins longur út. Fólkatalið vaks, og fleirfaldaðist, meðan vónin um framburð vaks til eina fasta trúgv uppá varandi menning. Tey gomlu høvdu lært, at geva seg til tols

dagin. Leiðin gekk norður undir Stiðarkoppar, veðrið var frálíkt, kavi, stilli og sól. Og teir báðir garpanir hugnaðu sær óført - Hetta sjálvt um teir, hvør í sínum lagið, vóru argir um at teir skuldu hava [...] skakkur tá eg leygardagin, staddur á kajini í Hirtshals, í bíðirøðini til Norrønu fekk deyðsboðini um Petur Nolsø. Ikki tað, Petur var eingin ársungi, og man visti, at hann seinnu árini ikki var heilt [...] nýttar á ein góðan og ofta stuttligan hátt. Tá Petur koyrdi runt og seldi, spurdi hann ikki kundarnar um teir skuldi hava okkurt. Hann spurdi hvussu nógv teir skuldi hava. Men hann gjørdi hetta á ein hátt

liðin. Teimum, sum vóru eftir heima. Hesir menn, sum ikki verða nógv um talaðir, ei heldur kunnu siga sjó num farvæl, um teir fáa avslag um bláu bók, og eingin pensjón stendur og bíðar. Við hesum skipi, sum [...] uttan um seg, so hetta var eitt bak kast fyri foreldrini og okk um øll. Mangan havi eg hugsað, at móðir kom ong­an­tíð fyri seg aftur eftir henda miss av sínum næstelsta soni. Eg minnist nógv uttan um hesa [...] eg kom at hugsa nógv um ævin­leik an, og eg minnist okkurt. Alla halgannadag í 1966, tá fólkið byrj­aði at ganga norður á minnis varðan, segði eg við bróður, at vit skuldu fara norður og vera við til mi

á Miðisbyrgi ella norðuri á Dalinum. Og ikki um at tala, tá tá tú fór at geva seyðinum, tú føddi inni. Altíð onkur søgan søgd, meðan alt hetta fór fram; um hvussu tað var tá ið tú sjálvur var óviti og [...] og káta røddin viknaði. Tú fór á eldrasambýli, fyrst í Vági, síðan á Tvøroyri, har góðar hendur vóru um teg. Men tá so hervilig sjúka afturat ellisbreki tók at níva, bleiv tað uppihald á Tvøroyrar sjúkrahúsi [...] býarlívinum í Havn við øllum sínum marglætistilboðum. Á sumri og heysti tók tú, abbi, okkum við á fjall. Lærdi okkum at klippa seyð og at fletta. Ja, í heila tikið allastaðni, har seyður var og tú varðaði

Eg kann minnast, tú fortaldi mær søgur, áðrenn eg fór at sova, onkuntíð vóru søgurnar um ommu, og onkuntíð vóru tær um teg, tá tú sum smádrongur spældi í Kunoy. Vit báðir plagdu at sita uttanfyri kioskina [...] ella rørir teg. Eg kann minnast síðstu ferð eg sá teg, tú var á sjúkrahúsinum, mamma bað meg koma norður at síggja teg, áðrenn tú fór til Harran, tár komu í míni eygu at síggja abba mín liggja í eini song

okkum norður til tykkum. Eg minnist at fyri stuttari tíð síðani ringdi tú fyri at vita, um eg ætlaði mær í skúla, tú helt, at eg heldur skuldi vera heima, tí veðrið var so ringt. Tú hugsaði altíð um okkum [...] tá pabba ringdi og fortaldi, at Anna omman ikki var í millum okkum longur, eg hugsaði beinanvegin um teg, góði abbin og sjálvandi børn tykkara eisini. Tað var tungt fyri okkum øll, men tó tyngst hjá tær [...] okkum, var altíð so bangin um at okkurt skuldi henda okkum. Tú hevði eitt so gott hjarta, tú ynskti tað besta fyri øll. Eisini hesa síðstu tíðina meðan tú hevur ligið á sjúkrahúsinum, minti tú meg altíð á

høvdu eina frásøgn um tey í røðini í Miðvikuni við Tórhall Andreassen, son Andrias, beiggja Miu. Hesi fólk hava verið úrmælingar, og hetta kann serliga sigast um Siggu og Andrias og um teirra útróðrarsøgu [...] snúði seg um. Tá ið Solveig var vaksin, fór hon sum vanligt var hjá ungum fólki av oynni. Hon fór fyrst á sjúkrahúsið í Klaksvík at arbeiða, síðan fór hon til Havnar at tæna. Men so gekk leiðin norður eftir [...] henni enn frá eini verdóttir sum segði: “Solveig er eitt vælsignilsi”. Tað sama kann sigast um Poul Meyer sum um Solveig. Poul Meyer hevur verið ein serlig kempa. Hann var tiltikin svimjari, og hevur fleiri

á stokkinum í 2006. Tey bæði fóru at tosa um gamlar dagar í Tjørnuvík, og skjótt hevði Dávur gloymt alt um tapta fótbóltsdystin. Tað var eitt spennandi prát um eina tíð, eingin kann ímynda sær í dag. Tey [...] hoyrdi skavið stóran part av náttina og fekk illa sovið. Um morgunin spyr hon húsfólkið, um tey hava hoyrt nakað. Nei, tað høvdu tey ikki. Hon spurdi, um tey áttu nakra kettu, sum kann hava verið orsøkin. Nei [...] hjúnarlag, og tað var hon eisini. Spurdi Svenning, um eg ikki bert skuldi skriva pápin heldur enn fosturpápin, so slapst undan at nakar fór at hugsa um tað. Nei, helt Svenning, at tað skuldi standa, sum