at vera í hvítum. Hetta sæst í Havnabókini hjá Birgar. Her sæst eisini, at allar genturnar høvdu beinan reik, tá ið Anna varð konfirmerað. Hetta man hava verið móti tá. Dreingirnir høvdu stíva flipp, men
teimum føroysku yvirmonnunum, hann hevði í sínum flota, at hann vildi gera føroyingum hendan beinan afturfyri. Óla Jákup Jensen, ættaður úr Kvívík, var skipari heilt fram til 1945. AT keypir tískil
aftur til Havnar. Har hevði eg jú verið so nógv, eisini alla krígstíðina. Jakku fór burtur til skips beinanvegin. Hetta var beint í tí stóra kavanum í 1947. Tá stóð ein kúgv í kjallaranum hjá okkum. Seyðurin
farið til Onglands og har fermt salt og epli til Føroyar, men so slerdi hann av at fara til Onglands beinanvegin. Hann hevði í so fall verið noyddur at ligið stillur í 3 mánaðir. Caprice fór so ístaðin at
“Skal eg geva tær eina bíbliu?” “Nei,” sigur hann á enskum, “men gev konuni hana.” Tað gjørdi eg so beinanvegin, hon var eisini trúgvandi. Teir fóru so við honum, og hann varð settur í fongsul. Hann sat
góðar kreftir, og Johannes segði, at Berint var betri enn nakar krani. Hann spekkaði so grundina beinanvegin og legði so sillarnar á. Ein maður úr Kollafirði smíðaði so húsini. Hann roknaði út tilfarið
á sandbotninum, men hann mintist tosk. Tá segði Kristoffur: “Eg eigi eitt sindur av línu og fari beinan vegin at seta hana í stand, so fara vit til útróðrar.” Eg fari so við. Tað varð nógv hýsa at fáa
útkomnar í omanfyri nevndu bløðum. Eg vildi verið ótrúliga takksamur, um tygum vildu gjørt mær hendan beinan.” Tygum skilja, at eg ætli ikki at kunngera myndirnar sjálvur. Eg ynski bert at senda tær við mínum
óeydnisring, og sum fær navnið Andvaranaut. Klingran av óeydnu, sum ringurin í sínum skapi ímyndar, tekur beinan vegin við og er fyrst Regini, síðani Fávni og endiliga Sjúrði at bana. Hetta er sami ringur, sum
fingið ríkiligt, tí mær manglaði onki, tá ið eg kom til Danmarkar. Men sjálvsagt fekk eg arbeiði beinan vegin. Eg flutti til New Zealand saman við Svend manni mínum, sum var dani. Hann doyði fyri nøkrum
