í Suðuroy. Hergeir Nielsen heldur, at boðið frá Ístak er sera áhugavert. Og á Løgtingsfundi í dag spyr hann Bjarna Djurholm, landsstýrismann um samgongan veruliga bara ætlar sær at liggja á ætlanini, ella

var so ung, einans 31 ára gomul. Tað er ikki í tí endanum, man væntar at fáa deyðsboð. Men deyðin spyr ikki um aldur, tá hann bankar uppá. Tú vart uppkallað eftir mammu og pápa, sum eisini doyðu ung; men

at so verur ikki framyvir. Ein øðiligur saknur er eftir tær, ikki minst hjá Magnusi sum í heilum spyr nær Kristin gubbi kemur. Nú veit hann, at Kristin gubbi lullar, og er farin heim til jesuspápa. Tað

himmalin. Stutt eftir, at hon var komin heimaftur úr Danmark fyri seinastu ferð, ringir hon til mín og spyr Hevur tú hoyrt tað nýggjasta nýggja, Nei svari eg, Ja nú skal vera brúdleyp, Siri og Ragnar skulu

so, og tú bleiv gubbin hjá henni. Tit bæði vóru so góð við hvønn annan. Tú gav henni nógv, og hon spyr oftani eftir tær. Og hon veit eisini, at tit síggjast aftur. Nógva tíð brúkti tú summarhálvuna við

hyggja, men varnaðist einki. Hon hoyrdi skavið stóran part av náttina og fekk illa sovið. Um morgunin spyr hon húsfólkið, um tey hava hoyrt nakað. Nei, tað høvdu tey ikki. Hon spurdi, um tey áttu nakra kettu

góða minnið hjá Eyðfinni fram, eitt minni, vit øll nutu gott av. Hvussu ofta hevur tað ikki ljóðað: “Spyr Eyðfinn, hann veit”. Kristian fór frá vegna aldur í 2001, og hansara starv var spart burtur eftir

Elinborg tann eina dagin (ein av teimum allar seinastu) hon for norður á Tvøroyri at heilsa uppá, spyr hann um altanina, nú vit endurnýggjaðu hana. ? Jú, segði Jóhannis við veikari rødd, noy, tað bleiv

fitta konan hinumegin vegin (við busssteðgiplássi) rópar yvir til mín og spyr, um eg havi brúk fyri hjáp/vegleiðing... hon spyr meg, um eg veit, hvat er galið !? eg svarið nei! hon greiður mær frá, at

gjaldast. "Uppá upphæddina?" spyr hon fryntliga og tekur ímóti mínum FR-korti. Nú gerist eg eitt sindur foy - eg skundi mær at svara "50 krónur"! Skal tað pakkast inn? spyr konan nú. Jú takk. Vandi er í