Á eysturlandinum á Orkunoyggjunum er ein bygd. Hon er leysliga knýtt at restini av landinum við einari strípu av sandi. Ein ungur maður búði har. Eina náttina kom hann heim sera seint. Ongin visti, hví hann kom heim so seint. Onkur helt hann hevði vitja unnustu sína. Hann kom so heim; gekk fram við sandinum. Tað var myrkt. Náttin hevði lagt seg yvir landið, og mánalýsi var. Tá hann gongur framvið sandinum, hoyrir hann tónleik. Hann klatrar upp um heyggin, sum liggur við sandsíðuna; roynir at lurta hvaðani ljóðið kemur.
Hann sær ein flokk av menniskjum, dansandi nakin í mánalýsinum, sum endurspeglast á teirra hvíta holdi. Rundanum tey liggja fleiri skinn. Menniskjuni dansa øll í einum stórum sirkli. Ungi maðurin undrast á, hví øll skinnini eru har. Spakuliga fer hann grulvandi fram við strondini. Og har, frammanfyri honum, liggur eitt kópaskinn. Hann tekur skinnið í hendi og eyðleiðir tað. Hann fer aftur til goymistaðið aftanfyri heyggin. Hann tekur kópaskinnið við sær.
Tónleikurin tónar alla náttina til sólin rísur. Við tað at sólin kagar undan havsbrúnni, steðgar tónleikurin. Øll menniskjuni taka kópaskinn upp á og fara í havið. Øll uttan eitt menniskja. Ein ung kvinna. Hon leitar bangin eftir sínum skinni, men skinnið er ikki at finna. Í sínum vónloysi rennur hon upp um heyggin, har ungi maðurin liggur fjaldur. Hon rennur beint í fangið á unga manninum. Hann hyggir í eygu hennara. Hann er ástartikin sum ongantíð áður. Ongantíð fyrr hevði hann sæð so vakra og undurfulla kvinnu. Hann ger av at taka hana heim við sær og gifta seg við henni.
Hon hevur tó aðrar ætlanir. Hon roynir av øllum alvi at ríva seg leysan frá unga manninum. Hon skríggjar. Hon vil ikki verða á landi. Hóast tað dregur ungi maðurin hana heim við sær. Hon situr við eldin eina løtu, grátandi og nakin. Sum tíðin líður, venur hon seg tó við tilveruna á landi. Hon byrjar at klæða seg í vanlig klæði sum menniskju. Hon varð glað, og dámdi væl unga mannin. Tey giftast og fáa børn og liva lukkuligt í eina tíð. Hon plagdi at siga við hann: "Eg veit, hvar tú goymir mítt kópaskinn. Tað er í kistuni. Men um tú elskar meg, halt so skinnið langt frá mær. Tí um eg síggi skinnið, so vil eg kanska í havið aftur, men eg eri glað her saman við tær. So halt skinnið vekk frá mær."
Tað gekk so væl í eina tíð. Inntil ein dag í august. Ein stórur marknaður varð hildin, sum vardi í ellivu dagar. Tey lata seg í fínasta skreyt og fara avstað. Men tá maðurin kemur heimaftur, stendur hurðin til húsið opin. Og hann hugsar, at tað var løgið. Hann rópar á konu sína, men hon svarar ikki. Hann rennur inn í húsið og fer í kistuna. Kópaskinnið er vekk. Hann visti hví: lykilin til kistuna var í gomlu klæðunum. Hon hevði helst funnið lykilin, og hon visti, hvat hesin lykilin kundi geva henni. So hon opnaði kistuna og hugdi í. Har var skinnið.
Hon vildi bara kenna freistingina. Bara kela skinnið eina síðstu ferð. Hon rørir við tað, men freistingin var ov stór. Hon vildi kenna tað at sínum kroppi. Hon tekur tað upp og leggur skinnið at sínum holdi. Tá visti hon, at hon mátta fara aftur í havið. Hon rann oman á strondina, tók kópaskinnið upp á seg og kavaði í havið. Maðurin leitaði eftir kvinnuni í fleiri ár. Hon kom aldrin aftur. Tey plagdu at siga, at tá børnini spældu niðri við strondina, var ein kópur altíð at síggja. Ein kópur sum táraði og græt. Ein kópur hvørs hjartað var knúst.
