hvat fær fólk at steðga á. Tað hugtekur meg: Hvat fær fólk at ætla okkurt, men ongantíð gera tað?, spyr Teitur, sum samtundis fær sagt nakað um seg sjálvan. Løgini á Poetry and Aeroplanes eru løtumyndir
suðurstatsdiddurnar var ein við “I love my husband” framman og “and I haven’t even met him yet!” aftan. Spyr meg ikki í hvørjum universi, hatta gevur meining. Hetta er jú ein kristin festivalur, so fleiri anti-abort
sjálvrannsakan. Um ein so hevur bukað nakran ella ikki«. Men hví spæla ein tílíkan leik sum hendan? spyr »Gríma« í leikskránni. Áttu vit ikki heldur at goymt alt tað ræðuliga, sum býr innan í okkum, og ongantíð
høvdu góðtikið danismurnar hesi seinastu stórthundrað árini! TOSA FØROYINGAR FØROYSKT?: Brævskrivarin spyr, um tað, sum føroyingar siga, ikki er føroyskt. SVAR: Nógv, sum føroyingar siga, er avgjørt ikki føroyskt
tríggjar spurningar um, hvat hann heldur um støðuna, at eingin kvinna er í landsstýrinum. Hon spyr soleiðis: 1) Metir løgmaður, at tað er nøktandi, at eingin kvinna er landsstýrismaður í løtuni
vit siga, at vit vilja fegin vera saman við tykkum. Sama, um vit kunnu sjálv og hava fullveldi. Tú spyr, hvør ynskistøðan er. Tað er ynskistøðan.« Um tit fara allan vegin og verða sjálvstøðugt land, heldur
smá leikapetti, tí hann er so raskur. Hann tekur tveir snurritoppar. – Skalt tú ikki hava ein bát, spyr pápin ørkymlaður. Stutt eftir situr ein 26 ára gamal maður í sama rúmi. Hann hevur fingið eina jarnstong [...] er upptikið. – Hann er fullkomiliga stabilur, staðfestir onnur narkosan. – Hvussu er satureringin, spyr hin. – Hundrað, svarar Tórgerð. – Hevur tú kallað anastesiina? – Ja, eg havi tosað við Theodor, svarar [...] Allar tilgongdir sita í merginum á teimum báðum royndu sjúkrasystrunum. – Hevur hann IV-atgongd, spyr Theodor Høgagarð róliga og leskar sær á ta blóðreyðu sagosúpanina við sviskum, sum hann hevur í einum
tað er vist. Fiskiskapur, avreiðingar og annað, sum heldur landinum uppi, hvar eru tey tíðindini?, spyr Jóannes hugsunarsamur. Vilji til bata Hann viðgongur, at tá hann lesur bløðini, er tað hvørja ferð
tað er vist. Fiskiskapur, avreiðingar og annað, sum heldur landinum uppi, hvar eru tey tíðindini?, spyr Jóannes hugsunarsamur. Vilji til bata Hann viðgongur, at tá hann lesur bløðini, er tað hvørja ferð
kann trívast í einum landi, har lógloysi og lygn og villleiðing tykjast at vera legaliserað? Hann spyr, ið ikki veit. Men, sum sagt, Rósa og Heðin, fáið tykkum ein kaffimunn; dansurin gerst lættari, og
