frammanundan, Jenny, Barbaru, Arnfinn og Janny - og Halla, ið gjørdist einkja ung, tá fyrri maðurin doyði av sjúku, átti børnini Gitte, Lone og Kenneth. Atli hevði ikki búð leingi í Hirtshals, tá hann keypti
týdning fyri okkara hús. Sum eg nevndi í minningarorðunum, tá ið Christian Restorff, svágur Arn-old doyði, so búðu foreldur míni her, tá ið tey vóru í Havn. So vit hava kenst ógvuliga væl, her hava verið
var sum ein berandi bjálki hjá honum, isotopkjarnan í sálini sum bar, líka til kvøldið fyri hann doyði, tá avmaktaði kroppurin streykaði, og hann fór til songar fyri seinastu ferð. Eg má siga fyri okkum
heilt til tey vóru gomul og høvdu stóra umsorgan fyri hvør øðrum, líka til pápi bleiv sjúkur og doyði fyri nøkrum árum síðani. Minnist nú við sorgblídni tær góðu løturnar vit høvdu saman við mammu tey
seks systkjum. Foreldrini vóru Astrid og Karl Joensen. Bjarni var bert tólv ára gamalur, tá mamman doyði, og kom hann tí at veksa upp hjá ommuni og abbanum á Tvørabakka. Abbin, sum kom úr Svøríki, var a
hjá Dalla varð deyður. Bert 21 ára gamal. Soleiðis byrjaðu minningarorðini um beiggja okkara, sum doyði í 1977. Aftur í dag standa vit hjálparleys og spyrjandi: Hví Regin okkara Regin! Ja, tað vardi meg
heiminum í hugnaliga umhvørvinum á Skálabø saman við Lenu, Gunnari, Trúgva, Eigil, Ingolf og Elmari, sum doyði sum lítil smádrongur, og hon helt, at tað var í so langt millum húsini í Tippinum, tá ið hon saman
Tað er við stórari sorg og sakni at eg skrivi minningarorð um mína elskaðu systir Minnu, sum doyði bert 58 ára gomul. Vit báðar vóru nógv saman. Um vit ikki sóust, so var tað telefonin. Vit gleddu okkum [...] sum altíð, og segði »tað fer nokk at ganga«, men vit sóu hvønn veg tað gekk, og longu 10. november doyði tú. Men nú hevur tú tað gott, eingin sjúka og eingin pína. Við sorg og sakni minnist eg aftur á hendan
fór hon so ta longu ferðina til Cape Town fyri at vitja familjuna. Maðurin var tá leyslatin. Hann doyði nøkur fá ár seinni. Amnesty International hevði aðalfund í Suðurafrika í 1997. Tá fóru vit sum luttóku
til seinast vil eg sitera 2 ørindir úr einum donskum sangi, sum bleiv skrivaður til eina gentu, ið doyði á ungum aldri. »Som et lyn ? blir det pludselig alvor og så sker det ? man ikke troede ku? ske man
