galið, sigur John avgjørdur á málinum. Teir steðgaðu sjálvandi á og stóðu bert og hugdu at, meðan grót og steinar fóru rullandi framvið teimum stutt har frá, sum teir stóðu. Tá alt var yvirstaðið, hildu

Tað eydnaðist honum at fáa eld. Hart grót var ikki á oynni, men burturgingin skip høvdu grót til barlast og hesum svam hann eftir og fekk í land, so hann kundi sláa grót saman og harvið útvega eld. Eingin

hetta, so var einki “forlovilsi” millum hann og Gjógvarahamar. Hann andar í grýtutum lendi, og alt tað grót, sum er rutt oman her, liggur ljóst livandi undir tí brúnasíða hamara eins og yrkingar, ið eru komnar [...] sum aldri kvirrleikans yndi sá, og aldrin unti sær hvíld á degi, fær ríkan gróður og sterka megi fær grót og vaggandi hoygarðsstrá sum førning sín yvir fjørðin. Hetta er ímyndin av tí skiftandi ringrás av

fólk ið ikki kunnu taka eina avgerð. Hvør er tín yndisrættur? Alt føroyskt , bert tað er bleytari enn grót. Hvat gleðir teg? At vit liva á tryggum klettum, við opnum hurðum, og tað fakta at flestu føroyingar

nærkaðist landi og endaði inni í briminum. Hann kendi umhvørvið á leiðini, men visti ikki heilt, hvar grót var fram við landi, og hvar hann møguliga kundi sleppa upp, har sandur var. Nú hevði hann ligið so

arbeiði. Brynhild Sørensen sigur, at bygdafólkið í Dali og Húsavík hava lagt nógva orku í at rudda upp grót, plast og annað rusk, og tað eiga tey stóra tøkk fyri. - Bygdafólk og ferðandi hava altíð havt stóra

og poetiskan hátt. Tað er næstan sum syngja teir ein sang um lýtt lot, leiftrandi gras og glitrandi grót. ##med2## Hon vísir á, at verkini hjá Randi Samsonsen eru sett saman úr toyi, sum listakvinnan hevur

síðani fór Kollafjarðar kommuna at tyrva avgrevstur frá bygging og vegagerð í Kollfjarðardali, bæði grót, eyr og mold ##med2## – Har var bratt, har vóru lagdir og heyggjar, og lendið var vátt, og stórur

kubikk og verður øll rúgvan løgd á Tórsvøll, hevði hon verið 70 metrar høg. Talan verið um at brúka grót til at breiðka vegin til Kirkjubøar og til at gera brimgarð í Kirkjubø fyri at verja fornminnini har

útbyggingini á Skansatanga. Stríðið hjá henni – eins og mongum øðrum – hevði við sær, at ætlanin at fylla grót upp sunnan fyri Skansan varð slept. Men munurin er tann, at tá sat Marin Katrina í minniluta. Hon