Endamálið við ferðin sigst vera at kunna seg um tunlar og tunnilsgerð.
Júst í hesum døgum eru andstøðurøddir á tingi frammi, sum vilja kalla tingið saman í summarfrítíðini til tess at finna pening, so ellis- og røktarheim kring landið kunnu fáa ráð at løna náttarvaktum at vera um tey gomlu, meðan tey sova.
Tað kann tykjast heldur margháttligt, tá tingmenn og -kvinnur og landsstýrismaður fara til alpulandið at kunna seg um, hvussu tey í Sveis dagføra gamlar tunlar, og hvussu arbeitt verður, tá verandi tunlar skulu breiðkast og víðkast.
Allarhelst vita tey í Alpunum nógv um tunnilsgerð – men er tað veruliga neyðugt at senda hetta vælmannaða liðið av parlamentarikarum á slíka ferð? Er hetta ikki heldur ein hugnaligur summartúrur – ella er tað so galið, at tað er ein játtan til ferðir, sum skal brúkast innan ávísa freist?
Áhugavert kundi verið at frætt, hvat hesi tingfólk fáa burturúr – og hvussu tað gagnar føroyskari tunnilsgerð, at tey fáa hesa vitan, heldur enn at viðkomandi starvsfólk hjá Landsverki ella øðrum viðkomandi stovni nema sær hendan kunnleikan, um tey ikki hava hann frammanundan.
Men vinnunevndin hjá Løgtinginum skal eisini á ferð. Og tey fara nógv longur, enn í Alpurnar. Teir sjey nevndarlimirnir í vinnunevndini fara – saman við nevndarskrivaranum – á ferð í Kina, har tey fara at kunna seg um kinverkt vinnulív og um varandi orku.
– Hetta verður ein arbeiðsvika, har hvør tími verður brúktur, sigur segði nevndarformaðurin, Alfred Olsen, við útvarpið.
Ikki tí, sjálvandi eiga okkara politikarar at sleppa at ferðast – í øllum førum eitt sindur. Men tað skal valdast, serliga nú, tá okkara gomlu liggja í andaleypi á stovnum og heimin kring landið, júst tí at okkara somu fólkavaldu politikarar hava niðurprioriterað røktina av okkara eldru.
Tá tykist tað ikki sørt arrogant, at fara í Alpurnar at hyggja, hvussu tey víðka tunellir og niður til Kina at kanna varandi orku.
At politikarar ikki altíð duga at raðfesta, vita vit. Men tað skal valdast!
